همه تنهایی رو یکجور نمی بینند. خیلی ها به شدت از تنهایی فرار می کنند و حاضرند کنار هر بساطی باشند اما تنها نباشند. خوشبختانه عده ای فهمیده اند که نمیشه همیشه همراه داشت و خیلی وقتها مجبوری که تنها باشی تا باشی و اگه بخوایی همراه بشی انگاری اساسا گم شدی و نیست و نابود شدی.
تنها شدن چند وجه داره . بعد فیزیکی تنها شدن همینه که کسی دور برت نباشه و پاتوق مشخص و دائمی نداشته باشی. اما مهم تر از اون اینه که ذهن تنهایی داشته باشی و بتونی دیگران رو از عرصه ذهنی ات خالی کنی حتی اگه حضور فیزیکی اونها در کنارت دائمی باشه.
تنهایی فیزیکی آرامش ذهنی رو از انسان می گیره و انسان رو به عرصه توهم و خیال هدایت می کنه و ترس و ناامیدی رو در ضمیر انسان پروش می ده.
تنهایی ذهنی مثل تنهایی فیزیکی دلهره آور و افسرده کننده نیست و هیچ لزومی هم نداره که با تنهایی فیزیکی همراه بشه اما تنهایی ذهنی آرامش ذهنی رو به همراه داره که برای هر نوع شکوفایی ذهنی لازمه.
تو تنهایی ذهنی همه موجودات خارجی از ذهن انسان خارج می شه و انسان از هر درگیری ذهنی ناخواسته ای رها می شود.
